Irena Horban urodziła się 16 kwietnia 1926 r. w Pruszkowie. Jej ojciec, Władysław Szymański był kierownikiem fabryki „Sommer i Nower”, w której produkowano ultramarynę. W 1939 r. Irena Horban zdała do gimnazjum im. Tomasza Zana. Do tej placówki powróciła po studiach, aby podjąć tam pracę. Przez lata związana nie tylko z oświatą. W trakcie Powstania Warszawskiego była sanitariuszką w szpitalu na Tworkach. Przez dwie kadencję pełniła mandat radnej. Za swoją działalność otrzymała Medal Pro Memoria, a w 2017 r. status kombatanta oraz Krzyż Wolności i Solidarności. Aktywnie działa w Pruszkowskim Towarzystwie Muzycznym. Pełniła funkcję prezesa Pruszkowskiego Towarzystwa Kulturalno-Naukowego. Odznaczona wieloma tytułami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Pani Irena przez całe życie dokładała starań, aby pamięć o więźniach obozu przejściowego w Pruszkowie oraz niosących im pomoc nie zatarła się. Była jedną z osób, które wiele lat zabiegały o powstanie Muzeum Dulag 121. Dbała o zachowanie historycznego dziedzictwa Pruszkowa, publikując artykuły historyczne i wspomnienia poświęcone dziejom naszego miasta. Była również autorką wielu tekstów wspomnieniowych i artykułów historycznych, a także publikacji „Miejsca Pamięci w Pruszkowie.
Historia życia Pani Ireny nadaje się nie na krótką notatkę, a na bogatą książkę. Dla wielu mieszkańców była wzorem do naśladowania. Pełna ciepła, miłości, pogody ducha i optymizmu. Taką ją zapamiętamy.
Pani Ireno niech patrzy Pani na nas z góry przychylnym okiem.
Rodzinie i najbliższym składamy najszczersze wyrazy współczucia.
Byłeś świadkiem wypadku? Stoisz w gigantycznym korku? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie? Poinformuj o tym innych mieszkańców Pruszkowa, Grodziska i okolic. Przesyłaj zdjęcia i informacje do redakcji WPR24.pl na adres e-mail: kontakt@wpr24.pl lub SMS i MMS pod nr tel. 600 924 925.
Pani Profesor pięknie potrafila mówić. W czasie lekcji historii z przyjemnością Jej słuchałem. Podczas zajęć mówiła o wielu sprawach, o których oficjalnie się milczało. Podziwiałem jej odwagę. Dziękuję Pani Profesor
Pani Ireno ,nie zdążyłam zadzwonić i podziękować za korespondencję… Tak strasznie mi żal, że nie usłyszę już Pni głosu, że nie opowie mi Pani o moim zmarłym Ojcu i jego serdecznym Koledze, a Pani Mężu, o ich działalności w Armii Krajowej, o Pani ciekawych doświadczeniach życiowych. Zerwała się ostatnia nić, łącząca z tamtym, wspaniałym pokoleniem… Żal…a
Podajcie, proszę, informację o pogrzebie – gdzie nabożeństwo, kiedy i na którym cmentarzu zostanie pochowana. Pani Profesor, dziękuję, że była Pani w moim życiu.
Wspominam Panią Profesor z Liceum im. T. Zana. To za jej przyczyną zdawałem na historię na UW i angażowałem się trochę w działalność Towarzystwa Absolwentów. Jedyna nauczycielka, której mogłem zaufać w czasach komuny. Smutna wiadomość, ale Pani Irena zostanie w mojej pamięci na zawsze.
Moja Pani Profesor! To Ona zainteresowała mnie historią do tego stopnia, że skończyłam studia historyczne. Uczyła historii prawdziwej w koszmarnych latach stanu wojennego.
Moja kochana Wychowawczyni., Pani Irenka. Od ukończenia Zana noszę Ją w sercu. I tak zostanie na zawsze – w sercu i w modlitwie