Urokliwa willa w Pęcicach Małych w rejestrze zabytków

Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków podjął decyzję o wpisaniu willi położonej w Pęcicach Małych do rejestru zabytków.

Willa znajduje się przy ul. Leśnej 4. Obiekt powstał około 1900 r. na gruntach należących do rodziny Lindów. Pierwsze pisemne wzmianki dotyczące budynku pochodzą dopiero z lat 30. XX w. i odnoszą się do ówczesnego właściciela willi, Antoniego Salisa, założyciela popularnego w dwudziestoleciu międzywojennym zakładu gastronomicznego przy ul. Zgoda 4 w Warszawie. Majątek, zwany „Salisowem” usytuowany w sąsiedztwie stacji Warszawskiej Kolei Dojazdowej „Komorowo”, przy rzece Utrata, obejmował 16 mórg na których znajdowała się m.in. zabudowa gospodarcza. Willa w Pęcicach Małych bez większych zniszczeń przetrwała II wojnę światową, do lat 60. XX w. należała do spadkobierców Antoniego Salisa, w 1966 r. nieruchomość została sprzedana. Obecnie budynek wraz z posesją stanowi własność prywatną.

Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków ze względu na zachowane wartości artystyczne oraz historyczne obiektu zdecydował się na wpisanie wilii do rejestru zabytków. – Willa przy ul. Leśnej 4 w Pęcicach Małych posiada wysokie walory artystyczne jako indywidualnie zaprojektowane dzieło architektury o charakterze letniskowym z początku XX w. Budynek pomimo stosunkowo niewielkiej skali nawiązuje formą do architektury rezydencjonalnej poprzez rozbudowaną bryłę, przykryte wysokimi dwuspadowymi dachami skrzydła oraz zewnętrzną klatkę schodową zlokalizowaną w wieży zwieńczonej spiczastym hełmem. Wszystkie elewacje otrzymały spójną dekorację z cegły klinkierowej, z pasowym boniowaniem, gzymsami kordonowymi i wieńczącym, dekoracyjnym pasem podokiennym. Dodatkowe efekty zdobnicze osiągnięto poprzez zastosowanie zróżnicowanej kolorystyki cegły, zamkniętych łukiem ostrym blend okiennych czy wprowadzeniu belek drewnianych przy szczytach dachów. Budynek pełniący funkcje czasowo zamieszkałej willi podmiejskiej w stylu neogotyckim dopasowany został skalą do otoczenia oraz potrzeb ówczesnych użytkowników, stając się jednocześnie dokumentem ich upodobań estetycznych oraz potrzeb materialnych i stylu życia – opisuje prof. Dr hab. Jakub Lewicki, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków.

Warto podkreślić, że również wnętrze willi zachowało swój oryginalny układ funkcjonalno-przestrzenny oraz bogaty wystrój obejmujący m.in. sztukaterie, posadzki ceramiczne i drewniane, ościeżnicową stolarkę okienną z okiennicami i drzwiową wraz z historycznymi okuciami. Szczególną wartość mają ceramiczne piece o bogato dekorowanych kaflach, wyposażone w mosiężne drzwiczki, a także żeliwna kręcona klatka schodowa.